Het concept van de burgercoöperatie BC De Rijpel is in een eerste fase in 2019 op de kaart gezet. Door Corona werd het initiatief bevroren, maar in maart 2023 is er een doorstart gemaakt. De Werkgroep BC De Rijpel (kortweg WGBCR) bestaat uit de volgende personen, alle vier sinds vele jaren bewoners van de wijk Helmond-Rijpelberg.
Gekke mieren
Er zijn er ons al zeer velen voorgegaan. Waar sommigen de geschiedenisboeken halen spelen de meesten hun rol totaal onopvallend. Soms gaat het om cruciale routewijzigingen, soms slechts om een geitenpaadje. Een mieren-, maar ook mensenmaatschappij is altijd in beweging. En soms loopt het vast.
Wij noemen ons ‘gekke mieren’ (zie artikel hieronder) omdat ook wij op zoek zijn naar alternatieve routes. In een samenleving die door de overheid en de markt in behoorlijke problemen is gebracht. Burgers, en wij als verkenners, proberen oplossingen te vinden voor de vele steken die genoemde partijen laten vallen.
In de vorm van een burgercoöperatie, zeker in de door ons gewenste paraplu-vorm kunnen uiteenlopende activiteiten worden ondergebracht. Daarbij zijn we er op gericht om tot een gezamenlijke winst te komen. Dat kan zijn door samen ook echt geld te besparen (o.a. door centrale inkoop en deeleconomie), maar ook door meer sociale cohesie te creëren. Welzijn, Centrale, Vervoer en Groen zijn de 4 hoofdthema’s in onze plannen.
De WGBCR is bereikbaar via diverse Contact-opties. Voor persoonlijk contact kun je ons treffen tijdens de inloopavonden in november/december 2023.
Hieronder staat een gedeelte uit een uitgebreide verhandeling op de website van boswachter Arjen Postma)
Mieren leven in een wereld van geur. Ze ruiken met hun voelsprieten en het zijn nogal gewoontedieren: ze lopen alleen op plekken waar ze andere mieren ruiken. Ze lopen dus over een stelsel van geurpaadjes. Als je met je vinger een streep trekt door zo’n geurpaadje, ontstaat er als het ware een geurravijn. Geen mier durft er nog overheen. Terwijl ze lekker achter elkaar aan marcheren, trappen de voorste ineens vol op de rem. Ik stel me zo voor dat de mieren daarachter beginnen te duwen en te toeteren, waarna er een file ontstaat die uitmondt in een complete verkeerschaos. De samenleving staat even stil. Op zo’n moment is het wachten op een mier die iets anders doet dan de rest. Een mier die juist graag op avontuur gaat. Ik noem hem altijd ‘de gekke mier’. Die mier durft op plekken te komen waar hij géén andere mieren ruikt. Dus wat gebeurt er? Zo’n gekke mier stapt naar voren en loopt door dat geurravijn heen. Omdat hij zijn eigen geur verspreidt, komen alle andere mieren erachteraan. Het geurpad is hersteld, de file is opgelost. Iedereen kan weer aan het werk.
Van die gekke mieren zijn er maar heel weinig, ze zijn ook lastig te herkennen. Ze zien eruit als alle andere mieren, alleen hun gedrag is anders. Gekke mieren zijn pioniers: het zijn deze mieren die bij je thuis over het keukenblad naar de suikerpot lopen. Zodra zij een paadje hebben gemaakt, komt de rest erachteraan. Je hebt die gekke mieren hard nodig om als soort te kunnen overleven. Een beetje anarchie, een beetje dwarsliggerij zorgt ervoor dat het volk letterlijk nieuwe wegen bewandelt en nieuwe voedselbronnen ontdekt: een plek met bladluizen, plantenresten of een suikerpot. Zonder een paar gekke mieren overleeft het volk niet. Maar een volk met alleen maar anarchisten werkt ook niet. Dan worden er heel veel bronnen gevonden, maar is er niemand die het eten naar het nest brengt. Een gekke mier is niet zo van de uitvoering; voor je het weet heeft hij alweer een ander geinig plannetje bedacht. Ze zijn natuurlijk wel kwetsbaar. Als ze in hun eentje op pad zijn, kunnen ze niet op de steun van het hele volk rekenen. Gekke mieren moet je koesteren. Je hebt er maar een paar van, je moet er zuinig op zijn.
